Bugün Cuma...)

Yürüyorsun... Telaşların omuzlarında...
Çalışıyorsun umutların köşe başlarında...
Yaşıyorsun özlemlerin yarınların ardında...
Gülüyorsun mutlulukların var yok arası gidip gelmelerde...
An'ın bıçak sırtında nefes alıp veriyorsun...
Aldığın nefes kadar umutlusun, verdiğin kadar huzurlusun...

Sürekli ve kalıcı sanıyorsun kendini...
Oysa bedenini bir andan başka bir ana taşıyamıyorsun...
Sonraların sonrasında hayallerin...
İki dudağının arasında hayatın...
Alıp verdiğin nefes kadar varsın... Nefesin ha bitti ha bitecek...

Varlığını çoğaltıyorsun kendince...
Biriktiriyorsun elinde olanlar bitti bitecek...

Kızgın bir kor gibi avucunda kaygıların...
Şehrin girdaplarında bir varsın bir yoksun...
Umut ile umutsuzluk arasında dolanıyorsun...

Kaldırımların sana söyleyeceği yok...
Kapılar bir yerlere açılmıyor...
Meydanlar sesine ses katmıyor...
Sokaklar kalbine çıkmıyor...
Aynalarda yüzün eskimiş, ağlıyor...

Bilmeden benliğini sivriltmişsin...
Farkında değilsin umutlarının hepsini cılız nabzına taşımışsın...
Sesin çöle düşüyor, sözün boşlukta kalıyor...
Huzurdan azalıyorsun her an hüsranın büyüyor...

Bugün Cuma...
Varlığın bayramı bugün...
Seni varedenin seni severek var kıldığını haykırıkıyor ezanlar...
Seni sevenlerin ve sevdiklerinin arasına katan Rabbinin
varlığını sadece varlığını, hiç bir şeye sahip olmasanda,
hiç bir albenili görüntüye sığınmasanda,
hiç koşulsuz kabul ettiğinin habercisi ezanlar...

Dur şimdi... Şimdi dur...
Kendini kırılgan aynalarda çoğaltmaya çalışan bencilliğini sustur...
Seni boş sevdaların yokuşuna süren hırsını sakinşleştir...

Gürültüyü kes; secdenin sükunetine at özlemlerini...
Kıskanıpta seni güya iyliğin için bin bir cezbeyle
dünyanın kuyusuna atmak isteyen,
atıpta ardından kanlı gömleğine bakarak
yalan yere ağlayacak sahte kardeşlerinden uzağa at kalbini ve kalıbını...

Bugün Cuma...
Dünyadan ümidini kes...
Sonsuzun pınarına yapıştır dudağını...